Gall Anonim

Kolejny Człowieku, jak zaczęło się Twoja przygoda z pisaniem? Co sprawa Ci największą trudność w tej pasji? Och, dzisiaj tak bezpośrednio zwracam się do Ciebie! Miedzy nami - pisarzami. :)

Kolejny Człowieku, co musiałbym zrobić, abyś przeczytała jeden z moich opowiadań?

   Nic, bo już je czytam. :) A tak serio, to jeśli ktoś ma w opowiadaniu realistyczne postacie, flaki lub motywy religijne, to ma również pewność, że zaglądnę na bloga. 

   Między nami pisarzami, przyznam się, że zaczęłam pisać jak miałam z 12 lat, ale to były opowiadania, które powinny były spłonąć nim jeszcze się narodziły (Mary Sue, Tru Lofy itepe). Przerzuciłam się więc na wiersze, i jak miałam (chyba) 14 lat to zaczęłam opowiadanie z serii Harry'ego Pottera i to było pierwsze opowiadanie, które skończyłam - od tamtej pory piszę regularnie (regularnie, hehe).

   Największą trudność w pisaniu sprawia mi pisanie i myślenie o tym co mam na pisać (jestem osobą, której wszystko przychodzi z trudnością). Na pierwszym miejscu na pewno jest fabuła - nie  mam problemu w wymyśleniu czegoś co jest w miarę sensowne i posiada dużo angstu, ale mam problem z "wypełnianiem" fabuły - pisaniem sytuacji, które mają doprowadzić od wstępu do punktu kulminacyjnego. Nie potrafię też pisać zakończeń.

   Wydaje mi się, że nie mam problemów z tworzeniem postaci, ale niektórzy mogą mieć problem z rozróżnianiem ich, gdyż podobno trudno je rozróżnić i nie mają cech szczególnych - to dlatego, bo nie lubię i nie potrafię pisać czegoś dosłownie i wolałabym, by czytelnik myślał o tym co się dzieje jak czyta moje opowiadanie i jaka na prawdę jest ta postać, a nie by dostał wszystko na tacy, a po chwili zapomniał o tym co przed chwilą przeczytał (co i tak z resztą się pewnie dzieje, bo nikomu w końcu nie chce się myśleć o ukrytym sensie i prawdach życiowych zawartych w blogaskowym opku).

   Trudnością dla mnie jest też stworzenie czegoś mainstreamowego, jakkolwiek to brzmi. Nudzi mnie pisanie fantasy o elfiej, 17-letniej sierotce, która odkrywa, że ma super-moce i musi uratować świat. Wolę poruszać poważniejsze tematy, jak władza, korupcja, tolerancja oraz choroba w niezbyt dosłowny sposób. Jest to problemem, bo chciałabym dotrzeć do większej ilości czytelników - a po co ktoś, kto nie ma problemów, a świat jest ich pełen, ma sobie zawracać tym głowę jak chce się rozerwać, czytając opowiadanie w internecie?

   Wątki romantyczne. Głupio to brzmi, jestem dziewczyną, powinnam umieszczać romanse na pierwszy planie. To nie tak, że nie chcę (bo nie chcę) - nie umiem. Nie mam pojęcia o miłości i o tym jak związki międzyludzkie działają. Dlatego też boję się pisać o romansach. Poza tym uważam, że nie są one podstawą dobrego opowiadania. Opowiadania najczęściej czytają młode dziewczyny, które szukają czegoś namiętnego, romantycznego - u mnie tego nie ma. 

   Także moim głównym problem jest to, że nie nadaję się do tej roboty jeśli chcę pisać dla kogoś, a nie tylko dla siebie.