Zdradziłeś swoją krainę i własną rodzinę. Nie zaprzeczaj, że Odyn, Figg i Thor nią nie byli. Wychowywano Cię w Asgardzie od niemowlęcia. Co czujesz, gdy sobie to uświadamiasz? Gdy dociera do Ciebie, że nikt Cię już tam nie szanuje? Że mają Cię za zwykłego kłamcę i zdrajcę? To musi być przykre... /K

   Frigga zawsze była i będzie moją matką. Jestem świadom jej miłości i poświęcenia. Przykro mi, że wiele razy ją zawiodłem, ale nie miałem innego wyjścia. Nie mam nic do powiedzenia na temat Thora, tym bardziej na temat Odyna, który nigdy nie był mi ojcem.

   Nigdy nie byłem szanowany w Asgardzie. Byłem "drugim synem". Według wielu słaby, wręcz mizerny, niedojrzały oraz nie byłem urodzonym przywódcą. Byłem tylko chłopcem, który wychowywał się pod dachem Odyna, co i tak nie powstrzymało ludzi od drwin. 

   Przez cały czas o tym pamiętam, jak i o tym, że wszyscy mają mnie za zdrajcę i kłamcę. Ale czyż tym właśnie nie jestem? Czyż nie jestem bogiem kłamstw, szkody i wybryków? Gram więc swoją rolę, jaka została mi wyznaczona już od urodzenia. Ktoś musi być w końcu czarną owcą w rodzinie, tym złym. Po tym co przeszedłem, nauczyłem się z tym żyć, zamieniłem to w atut. W dzisiejszych czasach i tak nie muszę już knuć i kłamać. Ludzie sami się wykańczają, tworzą intrygi... Mnie pozostało obserwować oraz czekać na Ragnarök.

   Chcesz wiedzieć co czuję? Nic. Czasem może tęsknotę za tym co było, gdy byłem jeszcze dzieckiem. Czasem smutek wiedząc jak moje poczynania odbiły się na matce. Nic więcej nie czuję. Jak rozbite, puste naczynie. Staram się korzystać z wolnych dni, które mi zostały zanim Odyn wymierzy mi ostateczną karę.