#06

Poniższy tekst odwołuje się do wydarzeń z Thor: The Dark World.

Sigyn nerwowo chodziła w kółko po salonie. Jej suknia była jasna, z pięknymi i szczegółowymi zdobieniami. Lecz straciła swój wdzięk i blask będąc pomiętą i z całym dołem ubrudzonym z ziemi i kurzu. Włosy dziewczyny były całkiem potargane, więc tylko niestarannie spięła je w kok. Wyglądała tak od pogrzebu Friggi, którą kochała zaraz po swych rodzicach i siostrach. Bez niej była zagubiona w tym złotym pałacu, labiryncie budynków i ludzi. Nie znała swych celów, nie widziała też sensu, aby miała zostać w Asgardzie. Już dawno powinna powróć do Wanaheimu, do matki i tam jej służyć. Dlaczego została? Bo chyba tylko Thor może teraz pojąć jej ból i smutek.

Dzisiejszego ranka zawitał do niej posłaniec z wiadomością, że przyszły król Asgardu powrócił i będzie chciał się z nią widzieć. Natychmiast powędrowała do wyznaczonego miejsca, znacznie wcześniej niż powinna, lecz stres nie pozwalał jej się skupić na niczym innym.

Thor w końcu wszedł do komnaty. Jego rany i zadrapania były opatrzone, a szaty zmienione na nowe. Sigyn bez słowa podbiegła do niego rzucając mu się na szyję. Powinna wcześniej poprosić go o zgodę, lecz tak bardzo za nim tęskniła oraz martwiła się, żeby wrócił cały, że radość za bardzo ją przepełniała. Gdy go puściła, nie zobaczyła jednak radości na jego twarzy. Jedynie uśmiech na znak, że również cieszy się z tego spotkania.

- Coś się stało? – zapytała Sigyn niepewnie. Jej dłonie zaczęły się trząść, więc Thor natychmiast je pochwycił i przyciągnął do siebie.

- Wszystko się udało. Dziewięć światów zostało ocalonych. Nie zostanę wygnany ani ukarany i jutro wracam na Midgard, do Jane. Postanowiłem, że nie obejmę tronu. Możesz iść ze mną bądź zostać tutaj, w zależności, co ustaliłaś z Lady Freją i Theoric’ iem W każdym razie, również jesteś wolna. Nie masz już komu służyć.

- Nie masz pojęcia jak mnie to martwi… - Sigyn wyciągnęła dłonie z jego delikatnego uścisku i spuściła ręce. Jej oczy zaszkliły się na myśl, że nie ma tu, ani na Midgardzie, dla niej miejsca. Zostało jej jedynie wrócenie do matki i ślub z ukochanym. Ale na żadną z tych rzeczy nie miała ochoty, bo czyż nie jest to ucieczka od problemów? Że odcinając się całkiem od jakiegoś miejsca, można zapomnieć o wszystkim, co było z nim związane?

Co prawda Thor nie zamierzał zostać w Asgardzie, ale jego istnienie ma sens – nie ważne czy tu, czy gdzieś indziej. On zawsze znajdzie sobie zadanie, do którego będzie wiedział jak dążyć. Nie to, co ona. Dama z Wanaheimu, przyszła żona i matka i nic więcej.

Straciła jakiekolwiek chęci do czegokolwiek. Potrzebowała odpoczynku, jednak z bliskim, nie sama odcięta od wszystkiego co znała, a co przynosiło jej ból.

- Pójdę z tobą. Oczywiście jeśli to nie będzie dla ciebie zbyt wielki balast… Mówiłeś, że Jane teraz nie mieszka w Nowym Meksyku. Wróci tam? Trzeba coś z robić z tamtym mieszkaniem... Nie jej. Wiesz, które mam na myśli.

Miała jeszcze coś powiedzieć, ale nagle język ugrzęzł jej w gardle. Jego oczy wypełniły się łzami i nawet nie próbował walczyć z tym, aby zaczęły spływać niewielkimi strumieniami po jego twarzy. Nie wspomniała o Friddze. Umówili się, że nie będą o tym rozmawiać, póki sami nie przejdą tej cichej żałoby, a jak tylko ich emocje uspokoją się, to siądą razem i dadzą upust wszystkim, co roznosiło ich przez ten cały czas od środka.

- Co zadecydował Odyn w sprawie Lokiego? – zapytała po długiej chwili ciszy odwracając wzrok, a jej twarz przybrała zmęczonego wyrazu. – Ma zostać w więzieniu, tak? Już na zawsze? Bez możliwości jakichkolwiek widzeń? Thor, co zadecydował Wszechojciec? Thor?!

Ale on tylko pokręcił głową. Pociągnął nosem. Uwolnił więcej łez. Odwrócił wzrok i z całej powstrzymywał się, aby nie powiedzieć jej prawdy. Ale musiał. Powinna wiedzieć. Tyle czasu kazano jej przy nim tkwić. Nauczyła się z nim żyć, aż w końcu żyła tak, aby się do niego dopasować. Przyzwyczaiła się do niego. Nawet jeśli nic dla niej nie znaczył, a ona nic nie znaczyła dla niego, nie można nagle funkcjonować, jakby ktoś nigdy nie istniał. Sigyn będzie musiała. A jego serce łamało się za każdym razem, gdy o tym pomyślał.

- Wracamy sami… - wyrzucił w końcu z siebie, ledwo słyszalnie, w drugą stronę.

Thor odwróci się do niej plecami i podszedł do drzwi. Otworzył je, a od razu uderzył ich odgłos stanowczego marszu. Oboje wyjrzeli na zewnątrz i dostrzegli żołnierzy niosących na noszach ciało, przykryte ciemnozielonym materiałem. Wystawały z niego tylko czubki butów i ciemne, długie włosy.

- Stójcie! – krzyknęła Sigyn i rzuciła się do biegu, nim Thor zdążył chwycić ją w pasie, aby się nie wyrwała.

Żołnierze popatrzyli na siebie zdziwionym wzrokiem, lecz zatrzymali się obserwując dziewczynę biegnącą w ich stronę, a zaraz za nią księcia Asgardu.

Sigyn zatrzymała się gwałtownie przed noszami, a do nich podeszła już powoli. Niepewnie wyciągnęła rękę i wsadziła ją pod materiał. Chwyciła za dłoń zmarłego wysuwając ją delikatnie, aby móc ją zobaczyć. Kiedy złote naramienniki mignęły jej przed oczami natychmiast cofnęła się uderzając o tors Thora, który ponownie próbował ją przytrzymać.

Sam nie wiedział czego się spodziewać. Na początku sądził, że śmierć jego brata co najwyżej ją zszokuje, może bardziej dobije, biorąc pod uwagę również śmierć Friggi. Teraz spodziewał się wybuchu płaczu, lamentów, krzyków. Ale ona tylko stanowczo rozkazała im postawić tu ciało.

Na początku nie chcieli wypełnić rozkazu. W końcu nie mieli ku temu podstaw. Zadziałał na nich dopiero Thor, który wolał, aby ta scena nigdy nie miała miejsca. Jednak stało się, jeśli Sigyn chciała pożegnać się z Lokim, to miała do tego prawo.

Żołnierze posłusznie postawili nosze na podłodze, choć niezbyt ostrożnie. Potem, pod groźnym wzrokiem gromowładnego, odeszli w głąb korytarza.

Sigyn powoli usiadła obok ciała. Wiedziała czego ma się spodziewać, ale wiedziała też, że nie była na to gotowa. Kto wie jednak, co Odyn zamierza zrobić z ciałem? Nie wybaczyłaby sobie, że nie mogła mieć swojego momentu z Lokim przed pochówkiem. Delikatnie, drżącymi dłońmi chwyciła za ciemny materiał i odsłoniła jego twarz. Taką spokojną, taką delikatną i zimną. Zaczesała jego włosy do tyłu, zupełnie jak matka poprawia włosy swojemu dziecku. Obtarła jego twarz z brudu swoim rękawem. Wyprostowała kołnierz.

Chciała, aby wyglądał tak jakby spał. Nie raz widziała go śpiącego, mogłaby zacząć się oszukiwać. Bądź wmawiać sobie, że umarł spokojną śmiercią.

Wyglądał jednak na martwego. Bo był martwy, głupia. Był blady jak trup, nieruchomy jak trup, był zimny jak trup.

Trup.

Trup.

Trup.

Chciała całego go odsłonić, lecz zatrzymała się, gdy zobaczyła jego przedziurawione i zakrwawione szaty. Nerwowo zaczęła rozpinać jego kamizelkę, podwinęła do góry jego koszulę. Wielka, czerwona dziura. Mogłaby wsadzić w nią całą swoją dłoń.

- Może nie jest martwy – szepnęła, czując jak robi się coraz gorętsza, choć uderzało ją zimno ciała Lokiego. Jakże można być tak okropnie zimnym? Zimniejszym niż sam Jotunheim…

Dotknęła jego szyi, lecz nie wyczuła pulsu. Spróbowała raz jeszcze – nic.

Robiło jej się coraz słabiej, lecz nie przestawała poprawiać jego ubrań, włosów, ułożenia ciała. Ciągle jej coś nie pasowało.

Jej siostra raz straciła dziecko. Było niemowlęciem, gdy zachorowało. Od tamtego momentu siostra ciągle koło niego chodziła – sprawdzała temperaturę, czy jest mu wystarczająco ciepło, czy nie jest głodny. Poprawiała jego ubrania i koce, w które był owinięty, jakby bała się, że szybciej umrze, jeśli się przeziębi. A na pogrzebie ciągle przeciągała puszczenie łódki na wodę, pod pretekstem, że może jeszcze nie jest ten moment, że źle wygląda, że czegoś zapomniała mu dać na drogę, choć niczego nie potrzebował.

Sigyn zachowywała się teraz tak samo.

- Każ komuś przynieść ciepłej zupy…

- Sigyn…

- KAŻ IM JĄ PRZYNIEŚĆ – wybuchła w końcu, podtrzymując głowę Lokiego.

Thor jednak nie ruszył się z miejsca, bo tak się złożyło, że wiedział bardzo dobrze o jednej z sióstr Sigyn i jej dziecku. Było o niej głośno, bo każdy był w szoku, do jakiego stopnia kobieta może kochać swoje dziecko i jak ta miłość, która zawsze ją wzmacniała, nagle zaczęła ją niszczyć i wpędzać w szaleństwo.

A Sigyn robiło się coraz słabiej i słabiej. Mimo to dała radę oderwać kawałek swojej sukni i zacząć wycierać nią brudne szaty Lokiego.

Obudź się.

Obudź się idioto, to nie czas na twoje sztuczki.

Dupek. Ile razy już umierałeś?

Cholerny sukinsyn, policzę się z tobą na Midgardzie.

Powiem wszystko Angerbodzie. Ona już coś sobie wymyśli, aby mieć pretekst, by wściec się na ciebie.

Dlaczego to robisz?

Dlaczego mi to robisz?

Loki!?

LOKI!

Thor patrzył jak ręce dziewczyny nagle zatrzymują się, a ona powoli pada twarzą w jeszcze świeżą plamę krwi na kamizelce Lokiego. Natychmiast pobiegł w stronę lecznicy, wołając o pomoc.

Lecz Sigyn wciąż była przytomna, jednak osłabienie, cierpienie i żal przejęło już nie tylko jej umysł, lecz również ciało. Jękami bólu reagowała na każde dotkniecie służki, która akurat tamtędy przechodziła i chciała jej pomóc. A gdy medycy w końcu zabierali ją na obserwację, kurczowo przytrzymywała się zielonej szaty, aby żołnierze nie mogli z powrotem przykryć ciała Lokiego. Ostatecznie Thor musiał pozwolić jej wciąć materiał ze sobą. W drodze Sigyn sama przykryła się materiałem niczym kocem. I choć dzięki temu wyciszyła się i nie słychać było nawet jej łez, to w środku niej panował chaos. Widać Loki nawet po śmierci potrafił go wywołać.